What’s going on!

จู่ ๆ วันนี้ก็เกิดอยากเขียนบันทึกประจำวันขึ้นมาแฮะ น งั้นอย่าพูดพร่ำเริ่มกันเลยดีกว่า
ช่วงเช้ามีนัดกับทาง ATC (เป็นส่วนหนึ่งของศูนย์คอมที่นี่ที่ตั้งขึ้นมาช่วยนักเรียนพิการโดยเฉพาะ ไว้วันหลังจะเล่าให้ฟังเพิ่งเติมนะ แต่แอบกระซิบบอกก่อนอย่างนึงว่าเจ้าหน้าที่ที่นี่ใจดีทุกคนเลย) พบกับเจ้าหน้าที่ห้องสมุดในส่วนของโปรแกรม citation manager ที่ ม. เราเลือกใช้ EndNote คือว่าเราไปเปรยแกมบ่นว่าเราใช้โปรแกรมนี้ไม่ค่อยได้ เค้าก็เลยจัดการประชุมเฉพาะกิจนี้ขึ้น ยังมีอะไรมากที่เกี่ยวกับการให้บริการสำหรับนักเรียนพิการด้านเทคโนโลยีรวมถึงด้านอื่น ๆ ที่เราอยากจะเขียนเล่า แต่มันออกจะหนักไปแล้ววันนี้ก็ไม่ค่อยมีอารมณ์ทางการขนาดนั้น งั้นแปะไว้ก่อน
เสร็จจากการประชุมก็เที่ยงพอดี แวะไปตามเรื่องเอกสารที่โรงเรียนแป๊บ (มันก็อยู่ระแวกเดียวกันนั้นแหละ และนี่ก็คือข้อดีของการเรียน library school อีกอย่าง) หิวล่ะสิ แวะไปห้องอาหาร คนเพียบเลย ก็เดินโชว์ตัวหาที่วนไปเกือบสุดห้องก็เจอ ที่ว่าเดินโชว์ตัวหน่ะเป็นคำเปรียบแบบใกล้เคียง กว่าจะเล็งได้ก็ต้องเฉียดไปใกล้ ๆ คนที่นั่งกินอยู่ก็คงแปลกใจว่ายายนี่มาด้อม ๆ มอง ๆ ทำไม โถๆ เข้าใจกันหน่อยนะแบบว่ามองไม่เห็นเกินระยะสองเมตรหน่ะ
จัดแจงวางข้าวของเสร็จก็เดินไปสั่งอาหาร อันนี้ก็อีกนั่นแหละ เทคนิกของเด็กต่างชาติที่ไม่สันทัศน์เรื่องภาษาตาก็ไม่ค่อยดี มองอาหารไม่ชัดก็ต้องงัดเอาเทคนิเดิม ๆ คือถามหน่ะ แต่เฮียตอบมาฟังไม่ออกหน่ะสิ อย่าได้ตกใจไป ให้เนียน ๆ ไว้แล้วตั้งสติทวนเอาคำที่คิดว่าพอตามไหว อย่างเมื่อกลางวันกินอะไรนะ … อ้อ อะไรชื่อยาว ๆ pot จับได้อีกคำ mash poteto อ้า นั้นแหละจัดมาชุดนึงรอดไปอีกครา ส่วนอาหารคืออะไร กินได้ไม่ได้เป็นไม่เป็น อีกเรื่องแล้วแต่กรรมเฉพาะตน แต่จะว่าไปก็ดีนะ มันได้ลุ้นหน่ะ ได้ลองด้วย ไม่ทำให้เรายึดติด เอออันหลังมันเกี่ยวเป่าละเนี่ย
ขอแว้บนิด พูดถึงสำเนียงภาษาประกิจที่ฟังไม่ออก วันก่อนเติมตังมือถือ ซึ่งที่จริงก็ใช้แบบวิธีกดรหัสตัดบัญชี แต่นี่กดไปสามรอบละระบบไม่เวิร์ค ก็ส่งสายเข้าศูนย์ แล้วตามศูนย์บริการพวกนี้ ส่วนใหญ่จะจ้างพนักงานที่ไม่ใช่ฝรั่งพันธ์แท้ นั่นหน่ะไม่มีปัญหาหรอกแต่ที่มีก็สำเนียงที่ฟังไม่ออก ตะแคงหูหลายตะหลบก็เหมือนเดิม เสียเวลาพอตัว แต่ก็นะ ตัดบัญชีมีตังโทรต่อก็โอละ

วนกลับมากิน เปิดคอม เนต wireless ต่อติด ๆ หลุด ๆ ธรรมดาจะดูรายการทีวีไทย แต่แบบนี้ก็ไม่ไหวเสียงอารมณ์ เปลี่ยนเป็นฟังเพลงแทนละกัน พอดีวันก่อนมีน้องส่งอัลบั้มเก่า ๆ ของแกรมมี่ก็ฟังซะหน่อย ฟังไปกินไป เพลงเก่า ๆ สิบปีได้มั้ง นั่งนึก ๆ อึมนะ สิบปีก่อนเราอยู่ไหน ก็คงคล้าย ๆ กัน ในโรงอาหารของ ม. เหมือนกัน เป็นนักเรียนเหมือนกัน แต่คนละที่คนละประเทศ แถมแก่ลงอีกต่างหาก เพื่อน ๆ ที่เคยเล่นหัวก็หาย ที่จริงตอนเรียนโท แบบว่าตอนเอ๊าะกว่านี้นิดก็มีบ้างมากินกับเพื่อนฟรั่งนี่ไม่ต้องเข้าคลาสละเพื่อนก็หดหายฮะๆถามถึงเพื่อนต่างชาติหน่ะหรอ เลิกเรียนก็แห่กันหลกลบ้านตั้งเตาเคาะตะหลิวทำครัวโน่น แบบว่าเน้นประหยัดหน่ะ คนที่หิ้วข้าวกล่องมาก็มีนะ แล้วมาอุ่นไมโครเวฟเอาที่นี่ก็มีให้บริการ (ที่เตาแอบมีอักษรเบรล์ลแปะไว้ด้วย) ว่าไปเราก็ห่อมากินบ่อยนะ แต่เดือนก่อนกล่องข้าวเราหายกับกระเป๋าเบนโตะคู่ใจ ก็ลืมตามเคยนั่นแหละแล้วยังไม่ได้หาของมาแทน
กิน เสร็จสรรพ ก้ไม่ได้อร่อยมากมาย งั้น ๆแบบกันตาย ก็รอเวลาไปหาหมอตรวจตาประจำเดือน เดินเตร่มาก่อนเวลานัดรถ ใช้เท้าเขี่ยหิมะเล่น แบบว่ามีกองเพียบ เมื่อวานหิมะตกกระหน่ำทั้งวัน ยืนๆ ก็มีละอองหิมะร่วงหล่นมาปะพรมบนใบหน้าพอชื่นใจ มาจากตรงกิ่งไม้หน่ะ หิมะอย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย ไอ้แบบมีกึ่งหิมะกึ่งฝนแบบแฉะ ๆ นั่นไม่ไหวเปียก ๆ ไม่ชอบ
ถึงคลีนิค ทำไมมันแปลก ๆ แถมไอ้เราก็เมาท์ติดลม ก้าวลงจากรถ (ดันกระโดดลงมาตรงกองหิมะที่รถเค้าไถ่เป็นกองโตอีก) งงได้สองวิอ้อ นี่มันคลีนิกที่เก่า เค้าย้ายมาตั้งแต่ต้นปี นายคนขับก็เบลอพอ ๆ กันหันกลับไปเปิดประตู สงสัยนึกได้พอ ๆ กัน ซอรี่ใหญ่ แต่แหมน้ำเสียงกลั้วหัวเราะสุดแรง อะนะ ไม่เป็นไร
ถึงโรงหมอ ก็รอตรวจ วันนี้คุณหมอฝึกหัดคนใหม่อีกละ คนนี้แนวห้าว ๆ แต่อารมณ์ดีใช้ได้แบบว่าที่นี่เค้าจะมีหมออินเทิรนมารับรองก่อน ตรวทั่ว ๆไป เช่น ปิดตาโน้น เปิดตานี้ ชูนับนิ้ว อะไรประมาณนั้น มันก็ทำกันทุกครั้ง
อันนี้เป็นแบบนึก ให้อ่าน snillen chart ไอ้แบบที่มีตัวเลข ปิดตาไล่อ่านหน่ะก็อีกแบบ แต่ละเครื่องมือ แต่ละวิธีการก็ต่างกัน ทว่าขอนิดนะ ไอ้ที่ให้ดูชาร์ทหน่ะ
ไปกี่ที๊กี่ที ก็ไอ้เลขเดิม ๆ อยากบอก ว่าอ่านจนท่องได้แล้ว
พอคุณหมอตัวจริงมา ก็เปิดฉากบ่นเรื่องหิมะ อืมนะ ฝรั่งก็ไม่ชอบเนอะ อยากใส่แขนสั้นกันแล้ว เบื่อถุงเมือผ้าพันคอ ไอ้ถุงมือนี่เราก็เบื่อ มันชอบหาย หายไปข้าง อีกข้างก็ไม่รู้จะเอาไปทำไรดี ต้องซื้อใหม่เรื่อย ว่าไปพลันนึกถึงถุงเท้าซะนี่ สำหรับคนอื่นไม่รู้ แต่เราเป็น เวลาสั่งซักเครื่อง ตอนกลับมันมักหายไปข้างนึกเสมอ ไม่รักกันซะเล้ย ไม่ตกหล่นตามทาง ก็ค้างในถังซัก ไม่ก็ตู้ปั่นแห้ง พักหลังเลยต้องตรวจตราเป็นพิเศษ
ตรวจเสร็จ ก็ได้มาเริ่มเขียนนี่แหละ ว่าแล้วจบก่อนดีกว่า